Jonge christenen (11)


Onlangs hield ik een voordracht over “Bouwen aan de Kerk van morgen. Geloofsvorming voor en met jongeren vandaag”. Ik gaf er een profielschets van jonge christenen vandaag en enkele aandachtspunten voor jongerenpastoraal. Graag deel ik in een aantal afleveringen mijn reflectie met u.

3. Het is “levensnoodzakelijk” om aan jonge christenen een geloofsgemeenschap aan te bieden. Daarnaast is het ook belangrijk dat persoonlijke begeleiding wordt aangeboden.


a. “Un chrétien seul est un chrétien mort.” Het is van alle tijden. Vandaag evenwel kunnen we stellen dat de eenzaamheid van vele jonge christenen problematisch is geworden. Zowel in het gezin, op school, bij de vrienden, op het werk … Vandaar het belang om jonge christenen gemeenschappen aan te bieden waar ze andere jonge christenen kunnen ontmoeten om in veiligheid, openheid en vertrouwen hun geloof te kunnen vieren, erover te praten, samen te bidden, na te denken en initiatieven te kunnen nemen. Je kan geen christen zijn, worden of blijven buiten een gemeenschap.


 Het lijkt me wenselijk dat die gemeenschap aangepast is aan jongeren en aan hun noden en verlangens. Tegelijkertijd is het wenselijk dat die gemeenschappen bewust open staan naar en verbonden zijn met de ruimere kerkgemeenschap.


 Zo’n gemeenschap heeft ook voorgangers nodig: vaders en moeders in het geloof die hun verantwoordelijkheid durven, kunnen en willen opnemen.


 De gezagsuitoefening en ruimer, de organisatiestructuur van de gemeenschap, dient, uiteraard, aangepast te zijn aan de postmoderne cultuur: participatief, dialogaal, interactief, en, in de mate van het mogelijke, democratisch. Soms zal de voorganger er zelf moeten over waken dat hij/zij door de jongeren niet in de rol van de alwetende goeroe wordt geduwd. In een cultuur waar je voortdurend moet kiezen is de verleiding reëel om te kiezen voor “comfort” en je zielzorg volledig uit handen te geven.


b. Ook het individuele, persoonlijke niveau is belangrijk. Meer in het bijzonder, de mogelijkheid tot een gepersonaliseerde, individuele begeleiding, zowel op het niveau van het eigen geloofsparcours als op het niveau van het eigen geestelijke parcours, sensu stricto. Deze aandacht voor persoonlijke begeleiding lijkt me een noodzakelijk correlaat te zijn van factoren als:


 het vaak heel gepersonaliseerde geloofstraject van jonge christenen,


 de vaak quasi-afwezigheid van inbedding in een cultureel christendom,


 het feit dat jonge christenen kinderen zijn van hun tijd en vaak heel wat kwetsuren in zich dragen die aandacht vragen …


Delen

Reacties

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)