Eindeloze val?



Graag deel ik me u een stukje uit de inleidende overweging van Gewijde Ruimte voor deze nieuwe week.

Nu november dichterbij komt, is het goed na te denken over de dood en hoe haar moedig tegemoet te treden “zodat  u niet bedroefd bent zoals de andere mensen die geen hoop hebben” (1 Tes 4,13). 

Als wij de dood zien als een eindloze val in de duisternis, dan boezemt zij ons angst in, maar het christelijke geloof schenkt ons de betrouwbare en vaste hoop dat Jezus, mijn levensgezel, mij opwacht om mij in zijn huis welkom te heten. In het uur van mijn dood ben ik voor God even belangrijk als ik dit tijdens mijn leven zelf was. Gods liefde heeft mij mijn leven lang ondersteund. Het is immers mijn door God vastgestelde eindbestemming om in zijn tegenwoordigheid verder in liefde te blijven leven (Ef 1,4). Sint-Elisabeth van de Heilige Drieëenheid zegt: “Daar is Iemand, wiens naam Liefde is, en die naar gezelschap verlangt”. In die liefde zal ik veilig zijn, een glimlach die me welkom heet. Voor eeuwig ben ik ‘Gods beminde’ (Rom 1,7). Mijn sterven kan zo een actieve zelfgave worden, een mijzelf overhandigen in liefhebbende handen. Het zijn inderdaad liefhebbende handen, want in de palm ervan staat mijn naam geschreven (Js 49,16).

Reacties

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)