Wat een sterballerina en Jezus met elkaar gemeen hebben


Gisteren ging ik voor in de studentenviering van Leuven. Hieronder vindt u de homilie bij de lezing van de dag. De evangelielezing zelf vindt u onderaan.

Het overkomt me niet zo vaak. Maar als ik van die topballerina’s door de lucht zien zweven, dan is er iets heel diep in mij dat geraakt word. Het lijkt dan wel alsof ze ontsnappen aan de wetten van de zwaartekracht, en zomaar, net als vogels, kunnen vliegen.

Bij pianisten heb ik ook zo iets. Als ik die vingers van links naar rechts, van boven naar onder over het klavier ziet vlinderen, dan houd ik mijn adem in. Vaak komt er helemaal geen partituur aan te pas. Hoe doen ze het. Het lijkt wild en chaotisch.  Het klinkt aangrijpend intiem, overweldigend of meeslepend en lijkt zomaar, spontaan uit hun lijf te vloeien. Hoe doen ze het?

En die tennissers dan. Op Roland Garros of in Wimbledon. Die slaan die ballen van de ene kant van het net naar de andere, weten hem, met kreunen en zuchten, steeds weer toch te pakken te krijgen en rennen als dartele herten over het terrein. Heerlijk toch.

Wat een vrijheid, lijkt het wel. Alsof het vanzelf gaat. Alsof ze steeds weer en zomaar vanzelf weten wat ze moeten doen om die schoonheid en volmaaktheid te bereiken.

Nochtans weten we wel beter. We weten maar al te goed welke de prijs is die die topsporters en kunstenaars moeten betalen. Niet eenmaal. Maar elke dag opnieuw. Duizenden keren dezelfde oefeningen, toonladders, krachttraining enz. Zo vrij als ze lijken en ook effectief zijn, zozeer respecteren ze, je zou bijna zeggen, met de grootste vrijheid, allerhande regels en afspraken en technieken.

Ik denk dat de evangelietekst die we zonet te horen kregen, alles te maken heeft met vrijheid.

Wat is vrijheid? Vrijheid is niet iets wat je verliest naarmate je ouder wordt, keuzes maakt en verantwoordelijkheden opneemt. Vrijheid is iets wat je, met vallen en opstaan, heel geleidelijk, kan leren. Tweeduizend jaar heeft Israël moeten experimenteren met de wet, met allerhande regels en voorschriften. Vele tientallen generaties heeft het geduurd vooraleer Jezus kon geboren worden. Vooraleer er een mens kon komen die echt helemaal vrij was. Die zich Gods wet zo helemaal eigen gemaakt had, dat Hij volledig en onverdeeld kon beminnen. Liefde zonder rest. Liefde zonder maar.

Is er iets veranderd sindsdien?

Ja, en neen. De Wet is niet opgeheven door Jezus. Zelfs niet het kleinste lettertje ervan. Geen jota. Ook wij moeten de voorschriften, de geboden blijven respecteren. Wij blijven richtingwijzers nodig hebben.  Niets is er veranderd wat dat betreft. En toch is alles veranderd.  Want voortaan hebben we Jezus. Hij toont ons voortaan de weg. Hij helpt ons voortaan om die wet te volgen. Niet vanuit angst, scrupulositeit of blinde gehoorzaamheid. Wel vanuit vriendschap met Hem. Het is de liefde die helemaal vrij maakt. Het is de liefde die de wet voltooit. En het is Jezus die ons die liefde geeft en leert.

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: “Denkt niet dat Ik gekomen ben om Wet en Profeten op te heffen; maar om vervulling te brengen. Want voorwaar, Ik zeg u: Eerder nog zullen hemel en aarde vergaan, dan dat één jota of haaltje vergaat uit de wet, voordat alles geschied is. Wie dus een van die voorschriften, zelfs de geringste, opheft en zo de mensen leert, zal de geringste geacht worden in het Rijk der hemelen, maar wie ze onderhoudt en leert, zal groot geacht worden in het Rijk der hemelen.” (Matteüs 5, 17-19)

Reacties

Anoniem zei…
Later lijkt het of water bij de wijn gedaan wordt t.o.v. Jezus' stelligheid: in Handelingen vliegt de besnijdenis eruit en het onreine voedsel ook na het Petrusvisioen. Dat leert mij niet dat ik Jezus' woorden moet relativeren. Wel begrijp ik hieruit dat Hij heel expliciet binnen het 1e Verbond wilde blijven. Meer als statement tegenover de geestelijke leiders: Ik ben niet dissident en dat zal Ik ook nooit worden. Misschien zoals in het Nieuwe Verbond eigenlijk heiligen nooit uit de kerk stappen om iets naast of tegenover de Kerk voor zichzelf te beginnen met God. Ook Jezus stapte niet uit het Oude Verbond, maar gaf of formeerde het Nieuwe binnen het Oude. Het Nieuwe stapte uitwaaierend over de volkeren min of meer uit het Oude. En toen ging Hij mee en nog steeds gaat Hij mee.
Vrijheid lijkt mij het moeitevol verbuigen van de tralies van je eigen ego en eruit gaan, voor altijd. Jezus of de Genade is de eitand waarmee de mens uit zijn schaal kan breken tot nieuw en waarachtig leven. Het is wel zwoegen, oefening inderdaad.
Anoniem zei…
Het beeld van de eitand is mooi!
Uw getuigenis dat het zwoegen is, sterkt mij.
In verbondenheid,

K
Anoniem zei…
Hij zegt zelf: het koninkrijk is voor geweldenaars. Dat wil zeggen: voor hen die bereid zijn tot het offer van hun ego, tot opnieuw kind worden. Klein en on- of nog niet gevormd tot al het verstokte dat we later ontwikkelen en waarin we zo hopeloos vast kunnen raken. Maar ja, je moet door. Je kan nooit zeggen: de weg is voor mij te smal, ik leg me neer bij een bredere, althans ik kan dat niet. Want op die bredere kan ik mij nooit meer thuis voelen. Dus je moet toch hoe dan ook dieper de woestijn in. Er is geen terug. Houd vol Broer of Zus K, u sterkt mij ook.
Anoniem zei…
@ K nog, dat geweldenaars moet u niet verkeerd opvatten als reusachtig of zo. Het slaat op het geweld om te kiezen, het geweld dat je jezelf moet aandoen om tot de keuze volgens Jezus te komen die vaak ingaat tegen je eigen wil en de driften der oude mens. Soms moet men wel zuchten en kreunen om juist te doen wat men niet wil omdat men inziet dat dat hetgeen is dat Jezus vraagt. Dat kost pijnlijk voelbaar geweld in en aan de wil. Het valt samen met het sterven van de graankorrel, geplet worden (vermorzeling) of ook met je leven verliezen om het ware leven te winnen en te behouden.
Anoniem zei…
de woestijn heerlijk zou ik zeggen,midbar= mi davar= plaats van het woord, daar spreekt G-D tot ons hart om ons het land van Kanaän = kleinheid,deemoed binnen te leiden, ook Jezus ging naar de woestijn om zich voor te bereiden op hetgeen Hij ging doen,en regelmatig gaan we terug de woestijn in maar telkens kom ik er kleiner uit,dank aan Jeshua, hij die verlost.Daar hou ik mij aan vast telkens weer.

M
Anoniem zei…
Van Buytenen heeft het er net over op Radio Maria.
Anoniem zei…
Verwarmend om toegesproken te worden door een tochtgenoot!
Harte-groet,

Zus K

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)