Conservatief, progressief of grijze muis?


 “America”, zo heet het tijdschrift voor katholieke intellectuelen van de Amerikaanse jezuïeten. Het heeft de reputatie van “liberal”, ttz progressief te zijn. Sinds kort heeft America een nieuwe hoofdredacteur: Matt Malone sj, amper 40 jaar oud en voormalig politiek speechwriter.

Malone heeft vorige maand een opmerkelijke redactionele koerswijziging doorgevoerd. Hij heeft beslist dat voortaan de woorden “progressief” en “conservatief” niet meer zullen worden gebruikt om het standpunt en de achtergrond van katholieke geloofsgenoten te omschrijven. De achterliggende idee is dat dergelijke omschrijvingen niet alleen niet adequaat zijn. Ze zijn ook contraproductief. Eerder dan mensen, in casu katholieke christenen, meer naar elkaar toe te doen groeien, bevestigen en vergroten ze tegenstellingen en vooroordelen. Dit is letterlijk niet “katholiek”.

Dit nieuws vervulde me met vreugde. Het sluit volledig aan bij wat ikzelf ook aanvoel en probeer toe te passen: binnen de Katholieke Kerk, maar ook naar protestantse broers en zussen in het geloof, en ruimer, naar andere mensen van goede wil. Onze verschillen en verdeeldheid  bestaan. Ik verlang ze niet te ontkennen of te minimaliseren. Tussen christenen zijn ze aanstootgevend, niet in het minst in het oog van de niet- of andersgelovigen. Er is evenwel veel meer, in het bijzonder tussen christenen, dat ons bindt. Onze verdeeldheid is eigenlijk voorbijgestreefd . Ze belemmert in niet geringe mate onze apostolische slagkracht en maatschappelijke relevantie.

Voor mij impliceert deze groeiende gevoeligheid, onder meer, dat ik probeer om in mijn woordgebruik, denken en handelen die verscheidenheid  steeds bewust voor ogen te houden. Eerder dan anderen voor het hoofd te stoten, zal ik proberen constructief met hen samen te werken en rekening houden met hun gevoeligheden.


De paradox is dat deze groeiende oecumenische openheid maakt dat ik zowel mijn eigen traditie als die van de anderen meer ga appreciëren en naar waarde schatten. Ik voel me eerder meer bewust katholiek dan dat ik me zie evolueren naar een grijze muis. Het geeft me kracht, vertrouwen en een groeiend geloof. 

Ik denk oprecht dat dit het is dat de Geest van ons verwacht. 

Reacties

Pieter Korsuize zei…
Hoe ouder ik (protestant,62) word,hoe meer ik dit kan beamen.
embharland-hazevroek zei…
Ik ben oecomenisch opgevoed en dat is erg prettig.
Anoniem zei…
Wat een goed stuk zeg, helemaal precies nodig. Ik zat ook net al steeds te denken: ben ik conservatief? Bullshit, dat is geen goede benadering. Ja inderdaad Nikolaas, ook met die EO serie, de oecumene moet een speerpunt zijn van ons allemaal. En de hangijzers? Maria, transsubstantiatie e.d., de hiërarchie, het ambt? Gewoon laten hangen. Vermijden. De overeenkomsten zoeken en de verschillen negeren zoveel je kan. Met z'n allen achter Jezus aan, alle kleuren, alle talen, alle gezindten. Helemaal waar ook dat laatste. De Geest wil vereniging, geen scheiding. Zegt Paulus niet: vermijd twistvragen? Goed zo jongen, ik ben trots op je! jpk

christine zei…
Als katholiek voel ik me meer verwant met orthodoxen dan met protestanten. Elk zijn eigen ritus/gebruiken vind ik geen probleem - geloofswaarheden zijn voor mij belangrijker. Wat ik mis is ivm oecumene is dat we nog steeds verschillende kalenders gebruiken om de datum van Pasen te bepalen - waarom worden op dit vlak geen stappen ondernomen?
Anoniem zei…
Nog 'n hangijzer: het vagevuur. Bestaat dat nu eigenlijk? Katholieken geloven het, maar protestanten niet. Erin geloven brengt enigszins het risico met zich mee, denk ik soms, dat je wat minder hard loopt voor de hemel. Dat moet niet natuurlijk. Je kan dacht ik bij God niet voor een zes-min gaan met de gedachte: het komt nog wel goed in het vagevuur.

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)