"Als ik mijn vrouw niet meer herken mogen ze mij euthanaseren" - Marc Desmet sj, palliatief arts





Marc Desmet  sj is jezuïet en palliatief arts. Sinds 23 jaar staat hij, als arts, mensen bij in de laatste fase van hun lijden. Marc is er zich bewust dat hij werkt op een grensgebied. En dat het belangrijk is dat  op het grensgebied van het levenseinde gewerkt en gedacht wordt vanuit het Evangelie. In de grootst mogelijke openheid. Zijn laatste boek “Euthanasie: waarom niet” is de neerslag van deze ervaring en reflectie.

In deze serie publiceer ik een aantal uittreksels, geselecteerd door Marc Desmet sj zelf.

Euthanasie: waarom niet? Marc Desmet sj, Lannoo, Tielt, ISBN 978 94 014 2666 4, 320 p., 19,99 €
Als ik mijn vrouw niet meer herken mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.

NUANCE: Bij dementie zijn er een aantal vergeten dimensies. Die maken euthanasie complexer dan je denkt, en dementie misschien ook wat mooier dan je vreest. (p. 182)

Pro memorie

Lijden aan dementie betekent een grote schok in het leven van de zieke en zijn naasten, niet het minst bij personen met dementie op jonge leeftijd. Men ondergaat veel negativiteit en komt terecht tussen een voorbije wereld en een toekomstige chaotische wereld. Soms leidt dit tot situaties van ondraaglijk lijden die moeilijk te controleren zijn. Mensen dekken zich hier tegen in met wilsverklaringen.

Dit roept een aantal fundamentele problemen op zoals het respect voor het ‘huidige zelf’ dat de dementerende geworden is. In feite verschuiven we zo van euthanasie naar levensbeëindiging op verzoek van ‘een ander’, namelijk het ‘vroegere zelf’, of de persoon die de wilsverklaring aanbrengt, of de behandelende arts zelf in samenspraak met het multidisciplinair team en familieleden.

Maar in heel deze quasi onoplosbare juridisch-ethische complexiteit schuilt mijns inziens een uitnodiging om anders naar personen met dementie te kijken. Zij voeren ons naar vergeten invullingen van waardigheid, vrijheid, geluk, geheugen. Zij blijven mensen met een verhaal dat we aan hen kunnen teruggeven en zo de draad herstellen die mogelijks door de schok was afgeknapt. 

Vooral nodigen zij ons uit om vanaf het begin hun veerkracht niet te veronachtzamen, en hen niet enkel in termen van verlies te benaderen maar ook van verandering. Zo zijn ze niet zelden gevoeliger geworden voor schoonheid, vandaar het belang van muziektherapie. (pp.210-211)

Mijn vadertje

In de living van een van mijn zussen staat een vleugelpiano. Ik speel ‘Lady Madonna’ van de Beatles op de piano. Plots zie ik mijn vader, die je de laatste jaren niet meer aan het lachen krijgt met zijn uitdrukkingsloos gezicht, lachend naast de piano dansende bewegingen maken. Muziek vermag wat vragen – ‘Lach toch eens’ – niet gedaan krijgt.

Reacties

Katrien zei…
Deze geciteerde tekst is heel mooi... en zo juist!
Dankjewel.
Anoniem zei…
1.Als ik mijn vrouw/man niet meer herken mogen ze mij euthanaseren.
Ik zet het op papier.
2.Als ik mij extreem eenzaam begin te voelen mogen ze mij euthanaseren.
Ik zet het op papier.
3.Als ik niet genoeg financiële middelen meer heb om mijn rekeningen te betalen mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
4.Als ik in mijn leven lichamelijke beperkingen begin te krijgen mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
5.Als er nog meer terreuraanslagen komen in Europa mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
6.Als ik werkloos word mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
7.Als ik psychisch te lijden heb mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
8. Enz.

Met ander woorden als we afhankelijk worden van onze medemens dan mogen ze mij euthanaseren, want de zorg voor elkander is er in onze wereld niet meer. We zijn een sociaal-arm egoïstische wereld geworden, waar mensen niet meer kwetsbaar of zwak in mogen zijn. De enigste oplossing die onze politiekers blijkbaar konden bedenken is euthanasie, want waar minder zorg is, moet er ook minder zorg, personeel en financiële middelen voor gezocht worden.

Euthanasie was dan ook het goedkoopste middel dat onze politiekers konen bedenken. En wij maar juichen, terwijl er nu in de zorgsector heel wat misbruiken onder de tafel worden geschoven. Moorden is wettelijk, wie kan nu nog een klacht indienen tegen een procedure, die blijkbaar maar een maand nodig heeft op een diagnose te stellen of de persoon wel in staat is om een helder besluit te nemen. En als dokters vinden dat het in orde is, dan mogen ze over gaan naar een wettelijke euthanasie.

Die wet is er alleen maar gekomen om een hand boven deze dokters te houden. Terwijl ze een opleiding hebben gehad om mensen te redden? Redden?? Wij zijn stille terroristen, waar geruisloos moorden in het westen normaal is geworden! Wij hebben als katholieken hier zeker niet in mee te gaan. Want, leven zonder lijden is nu eenmaal uitgesloten. En ik kan genoeg voorbeelden op noemen die via hun lijden anderen heb geïnspireerd om hun leven een andere wending te geven. En dat is wat een christen ook moet doen, inspireren en zielen redden, al moeten we ervoor lijden. Dat is trouwens de spiritualiteit van Sint-Ignatius. Als er iemand zo intens naar geleefd heeft is het deze grote Heilige wel. Een leven zonder kruis bestaat dus niet. Als je dat gelooft dan leef je in een droomwereld van verslavingen “drank, seks, drugs, geld, enz. die je dit tijdelijk gevoel kunnen geven.

Het aantal van euthanasie aanvragen “voor dat die wet bestond” was erg laag. Er zijn anderen middelen in de medische wereld om pijn en het lijden te verzachten. Dan hoeft niet met een radicale spuit te gaan. Van mij mogen ze deze techniek volledig in de prullenmand gooien, want de meeste zowel familieleden als personeel zijn er meestal achteraf kapot van.

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)