Wat trouwers kunnen leren van een slapende Jezus - homilie voor het huwelijk van Anne en Jan

Gisteren mocht ik het huwelijk van Jan en Anne inzegenen. Hieronder vind je mijn homilie.

Hooglied 8,6-7           1 Korintiërs 12,12-31             Marcus 4,35-41

Beste Anne en Jan, kennen jullie deze?

Een franciscaan en een jezuïet waren goede vrienden. Beiden waren rokers en vonden het moeilijk om langere tijd te bidden zonder te roken. Ze besloten dan ook hun overste toestemming te vragen om te roken tijdens het bidden.

Toen ze mekaar terug zagen was de franciscaan terneergeslagens. Ik heb aan mijn overste gevraagd of ik mocht roken terwijl ik bad en zijn antwoord was “neen”.

De jezuïet moest lachen. Ik heb gevraagd of ik mocht bidden terwijl ik rookte. En hij antwoordde “natuurlijk”.

Ik heb, uiteraard, veel sympathie voor de franciscanen. Really good guys, zou Donald Trump zeggen. En voor een keer heeft hij nog gelijk ook. Maar er is iets dat alvast deze franciscaan niet helemaal begrepen heeft. Hij lijkt ervan uit te gaan dat roken en bidden per definitie onverenigbaar zijn. Alsof je moet kiezen: leuk óf ernstig. Buitenkant óf binnenkant. Werelds óf goddelijk. Toegegeven, de jezuïet is een beetje een sluwe jongen. Maar dat belet niet dat hij echt een geestelijke zoon is van Ignatius van Loyola. Voor Ignatius is volheid van leven  – leven in liefde  – leven met God - niet voorbehouden voor uitzonderlijke momenten. Niets is te klein, te gewoon of te onbenullig om vindplaats te zijn van God. Je kan Hem altijd vinden, in alle dingen. Ook in de  ups en downs van het gewone leven, dat 99 % van onze tijd uitmaakt. Gelukkig maar …

Zou het kunnen dat dit precies de ontdekking is die de leerlingen doen in het evangelieverhaal dat we net hoorden. Het speelt zich af terwijl ze aan het varen zijn. Vertrouwder kan niet. Toch wordt het een horrorverhaal.  Ze mogen dan wel vissers zijn, Joden in die tijd voelen zich onveilig op het water. Voeg daar nog bij dat het nacht is en dat het zo erg stormt dat ze lijken te vergaan. Vreemd genoeg is Jezus aan het slapen. Hij lijkt afwezig en hen aan hun lot over te laten. Welnu, de leerlingen gaan vaststellen dat ze zich grandioos vergissen. Van zodra ze zich de moeite getroosten om zich tot Hem te richten, blijkt dat Hij altijd bij hen geweest is. En wel op een wijze en met een intensiteit die ze nooit hadden durven vermoeden. De boodschap is duidelijk: God laat ons nooit in de steek.

Beste Anne en Jan, vandaag gaan júllie met elkaar in zee. In de lezing uit het Hooglied hoorden we jullie verlangen om voor elkaar te zijn als een zegel. Nu eens als een zegel aan je arm: zichtbaar en tastbaar, voor jezelf en voor anderen. Dan weer als een zegel op je hart: diep en intiem, onzichtbaar voor het oog, soms zelf onbewust en onvoelbaar.

Anne, Jan is de man van je leven. Jij weet dat. Preciezer, jij gelooft dat. Jouw geloof in Jan, jouw bereidheid je helemaal aan hem te geven en je, op jouw beurt, van hem te ontvangen, zal het mogelijk maken dat hij de man wordt van je leven. De liefste en de beste die er bestaat.

Jan, Anne is de vrouw van je leven. Jij weet dat. Preciezer, jij gelooft dat. Jouw geloof in Anne, jouw bereidheid je helemaal aan haar te geven en je, op jouw beurt, van haar te ontvangen, zal het mogelijk maken dat zij de vrouw wordt van je leven. De mooiste en de beste die er bestaat.

Beste Jan en Anne, misschien is er nu, diep van binnen,  een stemmetje dat fluistert: Ja, ik hoop dat het waar is, de beste, de mooiste, een leven lang … Zal ik dat wel kunnen waarmaken?  Inderdaad, wat we zien om ons heen, ook soms in onszelf, kan ontluisterend zijn. Ook in jullie leven zullen er tijden zijn van nacht en van storm. Van ingeslapen zijn, van verlatenheid en onmacht.  Je ontsnapt niet aan je eigen armoede, laat staan die van de ander. Als je merkt dat dit gebeurt, maak de ander wakker, laat je wakker schudden. Durf die confrontatie aan. Met open vizier.  Individueel en samen. Je zal merken dat het de weg is naar een steeds zuiverder liefde. Het is de enige weg.

Maar er is meer.

Inderdaad, beste Anne en Jan, als ik hier vandaag voor jullie sta, is het omdat jullie geloven dat jullie op die smalle weg niet alleen optrekken. Zodadelijk gaan jullie elkaar het sacrament van het huwelijk geven. God zelf zal borg staan voor jullie liefde. Niet als een miraculeus algoritme, Jan. Niet als een plotsklapse genetische mutatie, Anne. Wel als een aanbod. Als een uitgestoken hand. Om jullie de onblusbare kracht en creativiteit van jullie liefde te doen ontdekken. Om de stormen te doen bedaren. Om jullie, met vallen en opstaan, te laten ontdekken hoe vervullend en verrassend het liefdeswerk is waartoe jullie geroepen worden. Om jullie te doen ervaren dat jullie nog veel mooiere mensen zijn dan je ook maar kan vermoeden.

Jan en Anne, jullie liefde is een geschenk. Ook voor ons. Het is tevens een opdracht en een engagement, 24 uur op 24, 7 dagen op 7. Jullie zijn er klaar voor. Weet dat je er niet alleen voor staat. Wij staan aan jullie zijde. En God, Hij zal jullie overvloedig zegenen en bewaren.

Nikolaas Sintobin sj

-->